Beste Taetske,

Is het nodig om angsten ‘te overwinnen’? Ik voel vaak tweestrijd over deze kwestie.

Bijvoorbeeld: ’Zolang ik niet durf te spreken voor een groep is er iets niet goed.’

Enerzijds zou ik zeggen: Ja, omdat het een angst is moet je deze overwinnen (om ‘volwassen’ te worden)

Anderzijds: Nee, want het is ook vaak een moeten kunnen: de stem in het hoofd die zegt dat ik pas goed genoeg ben als ik net als anderen dat kan/durf.

Er is in dit geval ook geen behoefte of wil om bv te leren spreken voor een groep, dus dan zou ik me in dit geval gaan forceren om zo’n angst aan te gaan. Anderzijds denk ik hierbij: dat kan ook ontwijkingsgedrag zijn.

Het heeft ook te maken met tweestrijd in zelfacceptatie: Accepteer ik dat ik een verlegen persoon ben, mag ik dat blijven, kan ik ook helderheid hebben over wie ik werkelijk ben en toch een verlegen persoon blijven?

Of accepteer ik dit niet en zal ik moeten veranderen, wil ik echt volwassen worden en helderheid krijgen over wie ik werkelijk ben (misschien voor het eerste wel nodig en voor het tweede niet?)

Deze kwestie komt vaak boven als ik (advaita)’leraren’ zie en hoor spreken. Dan vraag ik me af: zijn er ook mensen die wel zelfrealisatie ‘hebben’, maar die bv niet goed uit hun woorden kunnen komen, of in een groep spreken. ‘Mag’ je nog angsten hebben?

Bij voorbaat dank als je hier antwoord op geeft.

Hartelijke groetjes,
W

Taetske’s antwoord

Beste W,

Dank je wel voor je vraag. Dit misverstand over een schijnbare tegenstelling tussen acceptatie en ‘aan jezelf werken’ komt veel voor.

Angst is een teken van niet-acceptatie op dieper onbewust niveau. En daarom gaat het in mijn optiek ook niet over overwinnen van angst, maar over het ontspannen van angst. Veel angsten komen inderdaad van oude patronen uit je kindertijd. Die te ontspannen brengt je meer in harmonie met het volwassen wezen dat je nu bent.

Acceptatie is altijd het beste vertrekpunt voor zelfonderzoek. Als je zelfonderzoek doet vanuit willen veranderen, zit je in een strijd met wat is. Dat brengt je niet dichterbij werkelijkheid. Dus ja, begin met acceptatie van je angst, maar stop daar niet! De angst is een wegwijzer naar waar je acceptatie dieper kan gaan. Die wegwijzer wil je toch niet laten liggen?

Dus het mooie is dat je allebei kunt doen: én je verlegenheid en de daarbij horende angst accepteren, én onderliggende oorzaken van de angst onderzoeken, naar boven halen en ontspannen. En dan begint wat mij betreft het avontuur! Dan kom je op een punt waar je open staat voor verandering zonder verandering af te willen dwingen.

Niemand is zomaar verlegen. Sommige mensen zijn wel stiller dan andere mensen. Verlegen betekent: bang om te spreken. En als er angst is om te spreken, dan is er ook verlangen. De acceptatie is dan niet volledig, en je weet niet of het stiller zijn je ware natuur is, of dat er in werkelijkheid een spraakzaam iemand in je huist. Het avontuur is om de acceptatie zo diep te laten gaan, dat jij toestemming geeft dat degene die bent er mag zijn, wat en wie het ook is. Daar komt vertrouwen om de hoek kijken. Vertrouwen in de dans van het geheel waar jij deel van uit maakt.

Wat ik zelf altijd mooi vind, is om te zien hoe mensen op het punt komen waar ze in staat zijn om ermee te experimenteren, te spelen. Het is geweldig om een verlegen iemand de stap te zien zetten om te spreken voor een groep. Met angst en al! Omdat er een diepere acceptie is ontstaan. Het moet niet, het mag. En de angst die dat losmaakt vervolgens niet uit de weg te gaan, maar te zien als een uitnodiging om tot nog diepere acceptatie en ontspanning te komen.

Ik zie angsten dus niet als iets wat je wel of niet mag hebben, maar als wegwijzers naar een diepere acceptatie van wat is.

Ik hoop dat ik hiermee een stukje van je vraag heb kunnen beantwoorden.

Hartelijke groet,

Taetske