Ik heb een vraag maar vindt het lastig om onder woorden te brengen, ga het toch proberen… Ben bezig met het “loslaten” van mijn persoonlijkheid (je persoonlijkheid is een verzameling strategieën) in combinatie met het onderzoeken van de angst voor het onbekende. Het voelt of het onbewuste daardoor enigszins ontspant maar het nog wel lastig vindt om te ondergaan wat er dan overblijft. Het voelt als ‘niets’ en ‘het helemaal niet meer weten’. Als je dan gaat naar het nu of de werkelijkheid zou dat NU mij ‘moeten’ sturen oftewel dan zou ik meegaan in de stroom. Dat vind ik lastig want ik heb ook het idee dat ik vervolgens verzand in niets doen, geen actie ondernemen e.d. Als ik niet wil acteren vanuit de film dan zou het uit iets anders moeten komen maar hoe of wat, geen idee.

Heb je suggesties?
Dank E.

Taetske’s antwoord

Beste E.

Zodra je over iets nadenkt, maak je gebruik van je denken, van film dus. Zodra er spanning bij komt kijken, is de kans groot dat het onbewuste ernaar kijkt vanuit een oude overlevingsstrategie (wat wij meestal de film noemen). Aan jou om te onderzoeken hoe realistisch dat is, en jezelf de ontspanning te gunnen die je toekomt. Los van wat het effect daarvan op je beslissingen en handelingen is.

Het is heel normaal dat het voelt als ‘niets’ en ‘het helemaal niet meer weten’. Als je ‘weten’ dag in dag uit, jaar in jaar uit, uit een bepaald potje is gekomen, voelt het niet meteen natuurlijk als je daar niet meer uit put. Trial and error zal je een nieuw potje geven, en je vertrouwen in het Bestaan zal je de moed (en de veiligheid) geven te experimenteren en niet te zwaar te tillen aan ‘goede of foute’ beslissingen. Verandering toestaan is nu eenmaal niet verenigbaar met vasthouden aan het bekende.

Verder gewoon doen wat je doet en observeren, onderzoeken, erin ontspannen. De sleutel zit niet in wat je doet, maar in hoe je het ziet!

Taetske