Lieve Taetske,

Ik heb iets ervaren dat voor mij volkomen nieuw is. Nu zou ik graag van jou horen hoe jij dat ziet.
Het innerlijk kind was tot nu toe voor mij altijd het deel van mij dat gekwetst is, zich verlaten, niet geliefd enz. voelt. Vandaag heb ik ervaren dat het ook het deel van mij is waar de verbinding met de spirituele wereld, met de oorsprong, de bron, nog helemaal aanwezig is. Het deel dat nog weet wie ik ben en waar we vandaan komen. Zie jij dat ook zo? Hoe heb jij dat ervaren? Mij helpt het enorm om op deze manier een hele andere relatie met het innerlijk kind op te bouwen. Niet alleen maar: ik ben er voor je, je hoeft niet bang meer te zijn; maar ook: ik ben nieuwsgierig naar je, jij hebt me wat te vertellen wat voor mij nieuw en super interessant is, iets waar jij meer van begrijpt dan de volwassene.
Taetske, kan je me alsjeblieft vertellen of dat allemaal bij het innerlijk kind hoort? De angsthaas, maar ook de verbinding met God?

Dank en lieve groeten, U

Taetske’s antwoord

Lieve U,

Het is belangrijk je ervan bewust te zijn dat er geen innerlijk kind is. Het innerlijk kind is een metafoor voor het geconditioneerde deel van ons denken dat in ons onbewuste verankerd zit en grotendeels al in de baby- en kindertijd is ontstaan. Daarom heeft het de gevoelens, de angsten en programma’s van het kind dat je vroeger was. In het lichaam voelt het als een kind omdat de ‘bio-computer’ het lichaam vanuit deze programma’s aanstuurt. In bv de intuïtieve dialoog gebruiken we dit op een positieve manier, om onze onbewuste en vaak ook onderdrukte patronen op te helderen.

De meeste kinderen zijn veel helderder en intelligenter dan volwassenen. De verbinding met het spirituele, met de oorsprong en de bron zoals jij het noemt, is nog op een heel natuurlijke manier aanwezig. Vaak geven kinderen er niet zoveel aandacht aan omdat ze al snel merken dat er geen plek voor is in de mensenwereld. Of ze merken dat er op een manier mee om wordt gegaan die onnatuurlijk en vreemd is (zoals religie). Het wordt om die reden niet verder ontwikkeld en raakt op de achtergrond. Het kan zelfs gebeuren dat het weggestopt en onderdrukt wordt omdat volwassenen negatief reageren als het kind er iets over zegt of laat zien. Maar de herinneringen zijn er natuurlijk nog! En het is prachtig en helend om daar weer mee in contact te komen.

Maar… herinneringen zijn niet de realiteit. Ook deze herinneringen niet! Toch kan het contact ermee je enorm helpen om deze kant van jou – die in iedere volwassene nog altijd aanwezig is! – wakker te roepen en terug te vinden. Die kant die ook nu op dit moment deze verbinding heeft. Niet met herinneringen of denkbeelden, maar met de werkelijkheid van dit moment.

Veel liefs, Taetske