"Ik vind dat ik niet alles maar over me heen moet laten gaan. Maar waar trek je de grens?"
Hallo Taetske,
Ik zit al een tijd in de ziektewet. Er is veel misgegaan in het re-integratieproces. In de rapporten staat bijvoorbeeld allerlei informatie die niet klopt. Veel dingen blijven maar ‘verkeerd’ gaan, en ik ben er doodmoe van. Door de Clarity oefeningen kan ik mezelf gelukkig wel steeds weer rustig krijgen, maar omdat elke reactie die ik heb uit de 4-jarige lijkt te komen, weet ik niet hoe ik in praktische zin met de situatie om moet gaan. Ook als volwassene vind ik dat ik het niet allemaal maar over me heen moet laten gaan. Maar waar trek je de grens?
Als ik alleen in het moment blijf, is dat uiteraard een lekkerder gevoel, maar is het niet nuttig om ook te bedenken hoe dan verder. Ik kom er niet uit. Ik heb geen idee welke keus ik moet maken. Moet ik wel een keus maken? Of is het echt zo simpel om alles los te laten en over te laten aan het bestaan. Ik heb nog wel het idee dat ikzelf toch ook nog wel een verantwoordelijkheid heb (?)
Ik hoor graag van je,
E
Taetske’s antwoord
Hallo E,
Als je in het nu bent, neem je ook notie van wat zich in je denken afspeelt en zul je beslissingen moeten nemen over wat je wel en wat je niet gebruikt. Je zaken regelen en daarin keuzes maken, hoort bij het leven. Het liefst doe je dat natuurlijk zo volwassen mogelijk! En uiteraard helpt het enorm als je ziet welke impulsen/gevoelens uit de oude machteloosheid komen.
Als je met zo’n proces als het onze bezig bent, zul je ook moeten omgaan met dat je voor een deel nog steeds wordt gedreven door je oude patronen. Dat is nu eenmaal zo! En geen ramp. Integendeel. Al doende leert men. Het idee dat er maar 1 goede oplossing is, wordt over het algemeen gevoed door het verouderde idee dat je leven van die goede oplossing afhangt. In werkelijkheid zijn er altijd meerdere mogelijkheden en daar een keus in maken is het vieren van jouw volwassen vrijheid.
Lieve groet,
Taetske
Plaats een reactie